Prolog

     Morze było zupełnie spokojne. Pluskało radośnie, obijając się o burty okazałego okrętu. Po tygodniach spędzonych na otwartym morzu, gdzie jedynym widokiem jest niebo, woda i wciąż te same twarze załogi, monotonia zapanowała na pokładzie "Fortuny". Już nawet szanty nie były w stanie zapewnić rozrywki.
     Jared - najstarszy członek załogi oparł się o burtę i zapalił fajkę. Był prawdziwym "wilkiem morskim". Jego ręce stawiały na maszt żagle nie jednego okrętu, nogi chodziły nie po jednym nieznanym lądzie, a dziarskie serce stawało niezwyciężenie przed trudnymi wyzwaniami pirackiej codzienności. Był wzorem dla wszystkich na pokładzie.
     Przysłonił wąskie oczy, pomarszczoną, spracowaną dłonią, chroniąc wzrok przed słońcem i popatrzył przed siebie. Po chwili, jakby nie ufając swoim oczom, wyciągnął niewielką lunetę, przetarł jej szkło o niezbyt czystą koszulę i spojrzał przez nie.
- Ląd na horyzoncie! - zakrzyknął, po czym zwrócił się do pracującego niedaleko załoganta - Młody, skocz no po kapitana!
- Nie potrzeba, dzięki.
W ich stronę pewnym, powolnym krokiem zbliżała się postać w okazałym kapeluszu.
- To jak kapitanie? Jakieś propozycje? - zagadnął Jared, ze znaczącym uśmiechem wskazując głową w stronę przybliżającego się zarysu lądu.

     Port był coraz bliżej. Nad miastem unosiły się bure dymy z kominów. Na statku zapanowało podniecenie. Miał to być tylko zwykły wypad w celu uzupełnienia zapasów, ale każdy marzył o rozprostowaniu kości na stałym lądzie.
    Załoga żwawo wyskoczyła na pomost i ruszyła w stronę najbliższych zabudowań. Na okręcie pozostał tylko kapitan. Oparł się o burtę i patrzył na pobliski plac, gdzie rozgrywała się walka. Kilku ogorzałych piratów toczyło walkę z jednym. Nie powinien mieć żadnych szans, a jednak radził sobie nad wyraz dobrze. W pewnym momencie zdał sobie jednak sprawę ze swojej przegranej pozycji. Zaczął biec w stronę portu, wymachując rękoma. Jego przeciwnicy rzucili się w pogoń za nim. Nie minęła chwila, a znalazł się na deskach "Fortuny". Kapitan statku doskoczył do niego z szablą w ręku.
- Wara od mojego okrętu, psie!
     Ten nawet na niego nie spojrzał. Nie było też czasu na odpowiedź, gdyż piraci wpadli na pokład. Było ich pięciu. Rozpoczęła się zajadła walka. "Fortunę" wypełnił dźwięk ostrzy, broni palnej i jęków rannych. Walka była wyrównana, pomimo, że rozkład sił zupełnie nie.
Nagle w ferworze bitwy kapelusz kapitana spadł mu z głowy, ukazując kaskadę jasnych włosów i kobiecą twarz. Przeciwnik nie krył zaskoczenia, co szybko zostało wykorzystane przeciwko niemu. Szabla utkwiła w jego boku, a ten z jękiem osunął się w dół. Dziewczyna wyjęła mu z ręki drugą i przeniosła uwagę na innych. Cała reszta szybko padła nieżywa na deski pokładu.
- Dziękuję za pomoc, madame - pirat doskoczył do pani kapitan i z szarmanckim uśmiechem pocałował jej dłoń.
Dziewczyna przewróciła oczami i wyrwała rękę spod ust mężczyzny.
- Jestem kapitan Jack Sparrow - przedstawił się, nie zniechęcony chłodem bijącym z oczu dziewczyny - Dostąpiła pani zaszczytu uratowania mi tyłka. Dozgonne dzięki.
-  Powinno ci być teraz głupio - stwierdziła z ironicznym uśmiechem, chowając broń.
- Pragnę odpracować to na pani pokładzie. - puścił mimo uszu jej słowa.
- Nie ma takiej potrzeby. Wynoś się. -odparła chłodno.
     Na pokładzie pojawił się Jared i kilku załogantów z pierwszymi zapasami. Na widok Jacka, stary pirat uśmiechnął się szeroko i odstawił niesioną beczkę wody.
- Sparrow! -wykrzyknął i uścisnął przyjaciela - Co ty tu robisz, młody?
- Wpadam w oko twojej pani kapitan - wyszczerzył się i mrugnął do blondynki.
Dziewczyna jedynie prychnęła z oburzeniem.  Jared spojrzał na nią i zaśmiał się, obejmując przyjaciela ramieniem.
- Amelie nie jest jak znane ci panienki. To twarda sztuka.
     Jack zmierzył ją wesołym spojrzeniem. Wcale nie wyglądała na oschłą i zimną kobietę. Choć jej spojrzenie mogło by zabić, twarz miała delikatną, bardzo dziewczęcą. Zupełnie nie pasowała do otaczających ją, brudnych, postawnych piratów, których ciała były pokryte licznymi bliznami. Jej głos był bardzo melodyjny, choć potrafiła przybrać naprawdę lodowaty ton.
- Twój znajomy zwiewał przed kilkoma chłystkami - powiedziała zakładając okazały kapelusz.
- To nie była ucieczka, tylko odwrót taktyczny - bronił się Sparrow, unosząc palce wskazujące obu dłoni do góry.
- Opowiesz nam o tym przy butelce rumu - uśmiechnął się Jared i poprowadził czarnookiego w głąb statku.
     Amelie popatrzyła na deski pokładu zalane szkarłatem, na których spoczywały blade ciała piratów. Skrzyżowała ręce na piersiach. Przez chwilę przemknęło jej przez myśl, że Sparrow może nie być wart tylu żyć. Szybko jednak odrzuciła wątpliwości i spojrzała na krzątających się nieopodal załogantów.
- Posprzątajcie to. - rozkazała, wskazując na leżące trupy.
     Powolnym krokiem ruszyła do mapiarni. Była pewna, że Jared właśnie tam zaprowadził przyjaciela. Wychodził z założenia, że w tym pomieszczeniu najlepiej zebrać myśli. Dziewczyna wiedziała, że trzymał tam kilka tajniacko ukrytych butelek rumu i tak naprawdę to one były powodem udanych kontemplacji i rozmów.
     Wsunęła ręce do kieszeni spodni. Nie spieszyło jej się do dwóch pijących mężczyzn. Gdy wreszcie pchnęła ciężkie drzwi, piraci byli porządnie rozbawieni. Jared siedział z rękami opartymi na stole z opróżnioną do połowy butelką w dłoni. Jack usadowił się bokiem do stołu. Prawą ręką opierał się o porysany blat, natomiast w lewej dzierżył butelkę, która co trochę wędrowała do jego ust, by mógł pociągnąć zdrowy łyk trunku.
Gdy drzwi zamknęły się z hukiem, spojrzeli wesoło na dziewczynę.
- Siadaj, kochana! - Jared wykonał zapraszający ruch ręką.
Amelie przysunęła drewniany stołek i oparła się o stół.
- Skoro jesteśmy wszyscy - kontynuował stary pirat - opowiedz nam Jack, jak trafiłeś do tego miasta i gdzie u licha podziałeś Czarną Perłę?
Czarnooki zajrzał do butelki.
- Najpierw będziesz musiał poczęstować mnie drugą porcją rumu. - stwierdził szczerząc zęby.

_________________________________________________________________________________

Prolog króciutki, ale rozdziały będą pewnie porównywalnej długości. Zdaję sobie sprawę z tego, że językowo, stylistycznie i pod każdym innym względem - do poprawki, a fabuły jak na razie nie widać. Mam jednak nadzieję, że dacie mi szansę i pozostaniecie tutaj na dłużej. Mam kolejną prośbę - pozostawcie po sobie znak w postaci komentarza. 

Jeśli ktokolwiek to przeczytał - Dozgonne dzięki. Odpracuję to na waszym pokładzie przy najbliższej okazji!

Jakieś uwagi, propozycje, ogólna opinia - mile widziane! :)

Do następnego, Kamraci!