Rozdział II

     Hector Barbossa dzierżył w swoich zniszczonych piractwem dłoniach ukochany ster. Z zadowoleniem ustalał kurs. Był dumny, że znów może ozdobić swe nazwisko mianem 'kapitana". I to kapitana niebelejakiej łajby, a samej Czarnej Perły!
W głębi duszy nieustannie śmiał się ze Sparrowa. Odebranie mu okrętu okazało się banalnie proste. Myślał... Ba! Był przygotowany na to, że będzie musiał stoczyć z nim walkę na śmierć i życie. Miał przygotowane wiele scenariuszy. Otrucie, obcięcie tego i owego, czy nawet najzwyklejszy pojedynek na szable. Tymczasem wystarczyło kilka dobrych argumentów i nieśmiertelna broń - szantaż.
     Teraz pozostało mu tylko w pełni zapanować nad pozyskaną załogą. Swoją drogą to niesłychane jak wiele byli w stanie oddać w zamian za dobro jednego szurniętego alkoholika.
- Ruszać się leniwe szczury pokładowe! - wrzasnął nagle z satysfakcją.
Odszukał wzrokiem Gibbsa i przywołał go skinieniem ręki. Ten posłusznie zbliżył się do nowego kapitana z wyraźnie niezadowoloną miną. Przez ostatnie dni porządnie zastanawiał się, czy dobrze zrobił, oddając siebie i całą resztę pod rządy Barbossy. Wmawiał sobie, że w razie potrzeby Jack zrobiłby to samo, jednak zdrowy rozsądek i wieloletnia znajomość z tym człowiekiem podpowiadały mu zupełnie inne możliwości. Chociaż jego posunięć nie da się przewidzieć. Może faktycznie byłoby lepiej, gdyby kulka przeszyła łeb Sparrowa. Z drugiej strony, czy zmieniłoby to położenie jego i załogi?
- Przynieś mi jabłka, pierwszy macie. - Hector wyszczerzył swe zniszczone zęby w kpiącym uśmiechu - Byle zielone.
Jego rozkazy były niesamowicie uwłaczające. Niewątpliwie chciał poniżyć załogę jak tylko się dało i wymusić tym całkowite posłuszeństwo.
Gibbs popatrzył na niego z nieskrywaną nienawiścią.
-"Niedługo tak nas upodli, że będziemy zmuszani gębami szorować pokład." - pomyślał, oddalając się bez słowa.
W duchu przeklinał nowego kapitana i życzył mu jak najgorzej, co w efekcie przynosiło mu jako-taką ulgę.
     Załoga posłusznie wykonywała wydawane rozkazy, od czasu do czasu gderając pod nosem. Nikt nie był zadowolony z nowych rządów. Sposoby wymuszania dyscypliny znacząco różniły się od tych, które stosował Jack. Był wymagający, stanowczy ale i zabawny. Za to Barbossa nadużywał swojego stanowiska. Jednak nie pozostawało nic innego, jak robić to, czego żądał.
     Ragetti przeglądał się w kałuży wody. Miał czyścić deski pokładu, jednak jego mózg odmówił jakiejkolwiek czynności, wiodącej w tym kierunku. Kto wie o czym i czy w ogóle w tej chwili myślał.
Nagle coś poruszyło wodę, powodując na tafli kałuży niewielkie fale.
- Moje oko! - wykrzyknął, gdy jego umysł na nowo zaczął działać i poskładał wszystkie myśli w całość.
Było już za późno, bo jego drewniana gałka oczna została przechwycona przez Jacka. Ragetti ruszył za nim, ślizgając się po mokrym pokładzie. Reszta załogi rzucała mu pobłażliwe spojrzenia. Byli przyzwyczajeni do tego typu sytuacji.
Małpa zwinnie przeskakiwała z burty na liny masztowe i z powrotem, by w końcu przysiąść na ramieniu swojego pana. Z drwiną w ciemnych oczkach mierzyła wątłego załoganta, który zdyszany i głęboko oburzony wreszcie stanął przed nim.
- To zwierzę dziabnęło mi oko! - oznajmił, oskarżycielko wskazując na nie palcem.
Barbossa spojrzał na małpkę, siedzącą na jego ramieniu. Podstawił jej otwartą dłoń, na którą posłusznie oddała zdobycz. Kapitan wsadził sobie otrzymane oko do ust, po czym umieścił je w oczodole rozgniewanego załoganta.
- Koniecznie potrzebuję szklanego - mruknął Ragetti.
Hector uśmiechnął się pod nosem.
- Tam, gdzie płyniemy będziesz miał szansę je zdobyć. Jeśli przeżyjesz oczywiście...
     Gibbs wszedł do kajuty Barbossy z kwaśną miną. Od kilku dni towarzyszyła mu chęć wywołania buntu, która niebezpiecznie nasilała się, gdy otrzymywał tego typu bezsensowne rozkazy, nie adekwatne w ogóle do pełnionej przez niego funkcji. Jednak wiedział, że byłoby to zupełnie bezcelowe posunięcie. Odkąd Barbossa posiadał szablę Czarnobrodego, statek stawał się jego niezawodną bronią, przed każdym, kto miał poglądy inne niż on.
Bijąc się z własnymi myślami, Gibbs podszedł do stojącego na środku pomieszczenia ciemnego stołu. Zgarnął ze srebrnej misy dwa zielone jabłka i skierował się do wyjścia. Coś go jednak zatrzymało. Pomyślał, że mógłby spróbować znaleźć coś, co pomogłoby mu rozszyfrować cel rejsu, który kapitan tak skrzętnie skrywał przed załogą, obdarzając ją tylko tajemniczymi uśmiechami. Przez chwilę zastanawiał się nad swoim pomysłem. W końcu doszedł do wniosku, że nie będzie obojętny, niczym pierwsza-lepsza panna wiadomego prowadzenia się, którą można było spotkać w prawie każdym barze na Tortudze. Nie da trzymać w niepewności siebie i załogi, co później mogłoby równać się z najzwyklejszym spisaniem wszystkich na straty.
Odłożył trzymane jabłka, które potoczyły się po blacie stołu i rozejrzał się po kajucie. Gdzie Barbossa mógłby trzymać jakąś mapę, wskazówkę, czy cokolwiek takiego, jeśli nie przy sobie? Jego wzrok padł na pozostawioną w nieładzie koję. Ciemna, postrzępiona tkanina, zastępująca kołdrę, leżała skotłowana, zsuwając się na zniszczone deski podłogi. Gibbs zbliżył się i podniósł materac. Bingo! Wyjął pożółkłą mapę z nakreślonym szlakiem i rozłożył ją. Jego oczy rozszerzyły się do wielkości talerzy.
- On oszalał - jęknął z trwogą, wpatrując się w otoczony kołem cel i widniejący przy nim dopisek.

____________________________________________________________________

Tym razem przenosimy się  z Fortuny na pokład Czarnej Perły. Jak widać Jack troszkę przemalował historię utraty swojego ukochanego statku. 

Mam nadzieję, że dobrze się czyta. ;)
Ahoj!